Vrouwelijke energie - verhaal van de representant
We zijn met zijn drieën. Coachee wil graag onderzoeken of er meer evenwicht mag komen in de mannelijke en vrouwelijke energie in haar leven. Ze heeft tot nu toe vooral geleefd vanuit haar mannelijke energie: krachtig, stevig, rationeel. En niet zonder reden! Haar leven was niet altijd gemakkelijk en was het vaak belangrijk dat ze een beroep kon doen op haar mannelijke kracht. Maar de afgelopen periode is er meer ruimte gekomen voor haar vrouwelijke energie. Maar waar is die?
Ze begint met het neerzetten van 2 pionnen, de ene haar mannelijke energie en de andere haar vrouwelijke energie. Ze staan zo’n 1 à 2 meter bij elkaar vandaan. Ik voel de roep van haar vrouwelijke energie en zeg tegen de begeleider dat ik haar vrouwelijke energie ben. Ik loop naar de pion, pak hem op en loop weg, zo ver mogelijk! Mijn hart bonkt in mijn lijf. Ik voel me boos, opstandig, ontkend. Als ik ver genoeg ben (aan de rand van de paddock waar we werken), zet ik de pion neer en keer mijn rug naar de anderen. Op mijn hurken kijk ik naar de wei, waar Dora staat. Met haar voel ik me vreemd genoeg wel verbonden. Het voelt alsof zij mij vasthoudt. Zonder haar wil ik weg, vluchten. Mijn hart bonkt bijna mijn borst uit. Ik moet zitten, want zo houd ik het niet vol. Ik keer me een kwartslag, zodat ik vanuit mijn ooghoek kan zien wat er in de paddock gebeurt. Ik zie dat coachee flink van streek is en dat de begeleider haar helpt in haar proces. Ik zit en wacht … Ik voel dat ik ook wat wil zeggen … Ik voel me weer genegeerd… Het duurt allemaal wel lang … Ik besluit dat ik aan de beurt ben en ik zwaai om aandacht en ze komen hand in hand naar mij toe gelopen. In eerste instantie ben ik lichtelijk geïrriteerd, ik moet met coachee praten! Begeleider hoeft er niet bij! Maar ik laat dat meteen varen: het doet er niet toe.
Ik ben boos en vraag coachee waarom ze me negeert? Waarom gaat ze de verbinding met mij niet aan? Waarom ben ik geen deel van haar? Ik weet niet meer precies wat ik allemaal zeg, maar het is een serie van vragen en aanklachten! Coachee en begeleider lijken wat overdonderd. Coachee begint uit te leggen, maar dat wil ik eigenlijk niet horen. Wat mij alleen interesseert, is waarom ze me nu niet toelaat? Ik voel me kleiner worden en het liefste zou ik in de grond zakken. Als begeleider opmerkt dat ik er moedeloos uitzie, kan ik dat alleen maar beamen. Ik voel me ook moedeloos, alsof het allemaal geen zin heeft: Ik hoor er niet bij, waarom ben ik er nog?
Coachee en begeleider onderzoeken deze nieuwe situatie. Ik voel me wegglijden, alsof dit mij niet aangaat. Dan, tamelijk onverwacht voor mij, is het alsof er iets veranderd is in onze bubbel. Ik sta op en coachee geeft aan dat ze graag de verbinding met mij aangaat, maar niet weet hoe ze dat moet doen. Ze biedt haar hand aan en ik voel dat dit het begin is. Ik grijp hem vast, met beide handen. Het geeft mij kracht. Ik voel de zon en het licht en word helemaal warm van binnen. Eindelijk! Coachee vraagt of ze een symbool mag kiezen om haar te helpen de verbinding met mij aan te gaan. Ik zeg ‘Ja!’ En ik voel wat het mag zijn, maar ik voel ook dat ik haar de ruimte moet geven om haar eigen symbool te vinden. We zijn al een heel eind op weg.






