Niet voor mij

Mijn coachee is een jonge vrouw en ze heeft altijd een goede band met haar zus gehad, maar sinds een tijdje is er iets veranderd. De band is minder hecht geworden en ze heeft het er moeilijk mee. Vooral omdat ze ook niet helemaal begrijpt waarom.

Ik heb bedacht dat we een symptoomopstelling gaan doen. Daarin wordt ervan uitgegaan dat iedere situatie die als moeilijk of vervelend wordt ervaren, een symptoom is van iets anders, nl. een boodschap, inzicht of les. Wat ik vaak zie bij deze manier van opstellen is dat als men de onderliggende boodschap van het symptoom heeft ontvangen en begrepen, het symptoom minder wordt, verbetert of zelfs verdwijnt.

We worden geholpen door alle coachpaarden. Ze kijken toe, dwingen ons om stapjes opzij te zetten, of verhinderen dat we elkaar kunnen zien. Allemaal aanwijzingen die ons uitnodigen om in een bepaalde richting te kijken, even stil te staan bij wat er gebeurt en wat het met ons doet of om vanuit een ander perspectief te denken of ervaren.

Ik vraag coachee om het matje dat haar zus representeert (het symptoom) neer te leggen. Ze vindt het moeilijk, voelt, kijkt, denkt na. Verplaatst het matje een paar keer, draait het matje, zoekende welke kant haar zus opkijkt. Als ze uiteindelijk alle matjes (symptoom/zus, boodschap en zichzelf) heeft neergelegd, zie ik dat de matjes niet naar elkaar kijken. 

Coachee gaat de verbinding met zichzelf aan. Als ik vraag wat ze ervaart, zegt ze dat mooie, warme herinneringen bovenkomen. Na een tijdje zie ik dat er ook verdriet zit. Wat ze ook voelt, het mag eruit. Ik ga de verbinding met haar zus aan. En ik voel kracht, alleen willen zijn, niemand nodig hebben. En als vanzelf zet ik mijn handen in mijn zij. Ik sta stevig, voel me sterk. Er zit wel iets achter mijn rug (nl het matje dat de boodschap representeert), maar daar hoef ik niets mee, vind ik. Ik negeer het. Als ik me los maak, ga ik naar coachee en zie dat ze heeft mee gevoeld. 

Als ze een beweging voelt, mag ze die maken. Intussen voel ik dat haar zus ook een beweging wil maken. Ik verschuif het matje, zodat zij naar de situatie kijkt en langs de boodschap. Ook coachee loopt een stukje weg en draait zich naar de situatie en haar zus toe. Ze is verbaasd. De situatie voelt anders, zegt ze: meer ontspannen. Ze voelt ook dat de boodschap niet voor haar is. Dat heb ik ook gevoeld, toen ik in verbinding was met haar zus.

Het moment is gekomen: Ik vraag of we de verbinding zullen aangaan met de boodschap. Dat is goed, zegt ze. Ik vraag of ze zelf die verbinding wil aangaan, of dat ik dat zal doen? Ze denkt even na, maar vindt het dan beter als ik dat doe. Ik loop rustig naar de boodschap, maar op het moment dat ik op het matje wil gaan staan, trek ik mijn voet terug: Het mag niet. De tijd is niet rijp, of de boodschap is alleen voor haar zus bestemd. Ik weet het niet precies, maar de verbinding ermee aangaan voelt niet goed. Ik ben verbaasd. Dit is me nog niet eerder overkomen. Ik loop om het matje heen en zoek of er een andere ingang is om toegang te krijgen tot de boodschap. Maar die is er niet. 

Ik loop naar coachee en vertel haar wat er is gebeurd. Ze snapt het en ik zie ook opluchting bij haar. Ze heeft haar best gedaan om de band met haar zus te herstellen. Meer kan ze niet doen. De beslissing of en evt. wat er nu gaat gebeuren, is aan haar zus. 

We sluiten de sessie af en bedanken de paarden uitgebreid voor hun steun en inbreng. Het was een bijzondere sessie. De tijd zal leren wat de impact is van wat er hier is gebeurd.

Als ik haar een paar weken later spreek, vertelt ze dat ze contact heeft gehad met haar zus. En tot haar verrassing, was het een fijn, ontspannen contact. Coachee heeft de situatie geaccepteerd en  losgelaten - dat voelt goed. 

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.