Terugvinden van jezelf
Mijn coachee is in de afgelopen jaren zichzelf een beetje kwijtgeraakt. Als mensen kritiek uiten of een nare opmerking maken, kan ze daar niet mee omgaan. Verborgen agenda’s van anderen maken haar onzeker en ze reageert daarom vaak wantrouwig, wordt boos, voelt zich aangevallen of in de verdediging geduwd. Ze voelt zich niet in staat om in confronterende situaties redelijk en adequaat te reageren. Dat maakt haar moe, verdrietig en opstandig.
Ze wil zich sterk voelen, bestand tegen dit soort situaties en er goed mee omgaan.
Intussen staan de paarden rustig te eten, Mo kijkt op en hij en Vlinder lopen richting coachee. Dat maakt haar toch een beetje onrustig, want ze is ook een beetje bang voor paarden. Maar ze laten haar met rust: loos alarm.
Als ik haar vraag wie ze wil zijn, hoe dat voelt, recht ze haar rug. Ik geef haar een pion en zeg dat dit haar nieuwe ik is en of ze in de paddock wil zoeken naar een plekje waar haar nieuwe ik hoort. Ze loopt rustig en bedachtzaam rond, voelend, kijkend en loopt dan naar een plek die blijkbaar goed voelt. Het is dicht bij Mo en Vlinder, observeer ik. Ik vraag haar wie de paarden representeren: Mo is haar vader! En dan vertelt ze over hem: een zachte, lieve man die nooit zijn stem verheft. Tot die ene keer dat hij echt iets wilde en uitstraalde dat hij geen tegenstand duldde. Vol bewondering vertelt ze erover. Ik vraag haar om haar vader aan te raken. Wat aarzelend (want ja, Mo is dan misschien wel vader, maar ook een groot paard!) loopt ze naar Mo en legt haar hand op zijn nek. En ik zie gebeuren, wat ik al zo vaak heb mogen zien: ze raakt ontroerd; ze wordt stil en lijkt helemaal in verbinding te zijn met Mo/vader. Als ze loslaat, zegt ze dat ze zijn boodschap heeft gehoord: “Ga je eigen pad!”
We gaan op zoek naar wat haar eigen pad is, en dat is er! Ze ziet het duidelijk voor zich, niet waar het heen leidt, maar ze weet zeker dat het die ene kant op moet en nergens anders heen.
Maar nu worstelt ze nog met de nare opmerkingen en kritiek van mensen in haar omgeving. Wat kunnen we daaraan doen? We gaan oefenen en ik zie hoe ze dichtslaat als mensen vervelend doen tegen haar. Ze vertelt hoe ze het ervaart, de gevoelens van machteloze boosheid, pijn, niet begrijpen waar het vandaan komt en waarom? Onvermijdelijk komt ook de vraag: wat gebeurt er waardoor zij dat machteloze, reactieve gedrag voelt? Het antwoord dat wij vinden: ze wordt uitgedaagd om te reageren en daarmee laat ze zich verleiden tot een reactie die niet past bij haar. Dat is duidelijk een inzicht dat haar helpt. Ik zie hoe ze stevig met beide benen op de grond en handen in de zij gaat staan, maar daarmee is het probleem nog niet opgelost!
Er zijn natuurlijk verschillende manieren waarop ze hiermee om kan gaan. En we oefenen en oefenen net zolang totdat ze weet welke manieren bij haar passen, waar zij zich goed bij voelt en hoe ze ervoor zorgt er niet toe verleid te worden om mee te gaan in de energie van degenen die haar uitdagen. Ze snapt wat er gebeurt en ze weet nu ook dat er goed mee omgaan betekent dat ze alert moet zijn en blijven oefenen! Terwijl we napraten en langzaamaan afronden, stampt Mo een paar keer heel nadrukkelijk. Coachee snapt het: “Dit is belangrijk, dit hoort bij jouw nieuwe ik en jouw nieuwe weg!" "Niet opgeven, blijven oefenen!”
