Eigen praktijk

We zijn met zijn drieën. Coachee wil graag onderzoeken of er meer evenwicht mag komen in de mannelijke en vrouwelijke energie in haar leven. Ze heeft tot nu toe vooral geleefd vanuit haar mannelijke energie: krachtig, stevig, rationeel. En niet zonder reden! Haar leven was niet altijd gemakkelijk en was het vaak belangrijk dat ze een beroep kon doen op haar mannelijke kracht. Maar de afgelopen periode is er meer ruimte gekomen voor haar vrouwelijke energie. Maar waar is die?

In het afgelopen half jaar tijdens verschillende sessies, opstellingen en een tijdlijn kwamen twee onderwerpen: mijn innerlijk kind en vrouwelijke energie terug. In kleine stukjes ben ik hier met hulp aan de slag gegaan. In het najaar kwam ik opeens een blog tegen, waarbij de mannelijke en vrouwelijke energie van die persoon in een opstelling waren opgezet. Dat resoneerde bij mij. De tijd was echter nog niet rijp. Ik moest me eerst weer wat steviger in de schoenen (letterlijk en figuurlijk) voelen. In het nieuwe jaar hadden we met ons groepje afgesproken. Het voelde als het moment van de waarheid en dat het nu het juiste moment was om mijn mannelijke en vrouwelijke energie neer te gaan zetten. Ik vond het alsnog heel spannend.

We gaan de tijdlijn lopen. Het touw dat op de grond ligt, staat voor het leven van mijn coachee, beginnend met het moment van conceptie en eindigend bij het moment waar zij nu staat in dit leven. Mijn coachee is benieuwd wat het haar zal brengen. Ik vraag haar om vóór het moment van conceptie te gaan staan. Ze is daar nog in haar geestelijke staat, of in de hemel, of hoe het ook voor haar moge zijn. Ze staat er rustig bij. Ik stel voor dat dit het moment is, nét voor ze gemaakt wordt. Hoe voelt ze zich? Ze moet een beetje lachen, wel een beetje spanning en weerstand voelt ze. Dan stapt ze in het begin van dit leven. Op mijn vraag hoe dat voelt, zegt ze ‘een moetje’. Ze kent haar geschiedenis, ze is verbaasd, maar niet onaangenaam getroffen. Ik vraag of ze haar eigen zwangerschap in wil lopen. Na een paar stappen stopt ze en maakt een wrijvende beweging met haar vingers: Daar is iets gebeurd. Maar het raakt haar zelf niet echt, ze voelt zich veilig. Ze voelt ook de reacties van haar ouders en ze is verbaasd, net zoals ze verbaasd is over de beweging die ze blijft maken met haar vingers. Ze weet niet wat het betekent. We laten het rusten. We lopen door haar leven en staan stil bij wat belangrijke momenten. Tenslotte vraag ik haar om naar het moment te lopen waar ze nu is in haar leven. Als ze daar staat en ze me verteld heeft hoe haar leven nu voor haar is, voelt ze dat ze eigenlijk best zin heeft in de rest van haar leven. Ze klinkt een beetje verbaasd. Ik vraag haar tenslotte of ze zich om wil draaien en kijken naar hoe haar leven tot nu toe is geweest. Ze kijkt, voelt en is eigenlijk best trots: ze heeft veel moeilijke momenten en situaties doorleefd, beslist af en toe zwaar, verdrietig en moeilijk, maar ze mag ook trots op zichzelf zijn. Ze lacht en zegt dat ze nu vooral last heeft van ‘de overgang’. We lachen samen en ik vraag of dit misschien een mooi moment is om te overwegen dat de overgang niet alleen een fysiek gebeuren is, maar ook een goed moment om te overwegen of het een overgang is naar een moment waarop ze kan kiezen hoe ze de rest van haar leven gaat leven … Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten. our new post

Ik krijg de vraag of ik bij een hondje wil kijken. De rechterkant van zijn snoetje is opgezet en zijn rechteroog lijkt erdoor te ‘verdwijnen’. Natuurlijk wil ik kijken! Ik heb geen medische kennis, maar kan wel vragen of ik wat mag zien. Interpretatie is aan de eigenaar en wel medisch onderlegde mensen die met het hondje aan de slag gaan.

Een paar maanden geleden zijn een collega en ik samen een nieuw project gestart: een opstellingengroep. We komen één keer per maand bij elkaar met de deelnemers van onze groep. We vertellen wat over opstellingen en we gaan aan de slag. Deelnemers mogen een vraag inbrengen die we gaan onderzoeken in het veld. De overige deelnemers zijn representant of dragend veld. Beide heel belangrijk! Bij ons mogen ook de paarden, honden, katten en wat zich verder zoal aanbiedt, meedoen. Heel mooi en altijd verrijkend!

Mijn coachee moet in het kader van een opleiding zelf wat sessies ondergaan. Eén van die sessies is een familieopstelling. En die gaan we samen doen. 

We gaan een doelopstelling doen en dit keer ben ik beschikbaar als representant. Mijn collega begeleidt de opstelling. Coachvraag is: Ik voel me onzeker, onveilig, eenzaam. Ik voel me geblokkeerd om iets te ondernemen. Hoe moet ik mijn doelen bereiken?

Het is de derde sessie voor mijn coachee. De vorige twee sessies gingen vooral over begrijpen wat rouwen inhoudt, wat je daarbij kunt ervaren en dat dat allemaal goed is.

Mijn coachee is nog jong, begin twintig. Ze vindt het heel moeilijk om leuke dingen los te laten, ongeacht of het nieuwe dat er vaak al is, nou ook minstens zo leuk is, of niet. En dat kan gaan om een verandering van baan, verhuizen enz.

Dit keer gaat het over een mini familieopstelling voor mijzelf. Weer eens wat anders!

Een enkele keer gebeurt het dat een paard niet alleen helpt met coachen, maar dat hij zelf ook geholpen wordt door de coaching. Een mooie ervaring, maar wel iets waar ik als coach niet altijd op bedacht ben.

Mijn coachee wilde graag naar haar moederlijn kijken. We overlegden of en hoe ik haar kon helpen om inzicht te krijgen in haar situatie. We zouden een generatie-opstelling doen. Gewoonlijk krijg ik een paar dagen voor een sessie energetisch al de nodige informatie en inzichten die me helpen om de sessie te begeleiden.

Mijn coachee is zzp’er en heeft last van haar neiging om alles zo veel en lang mogelijk uit te stellen, tot het echt niet meer kan. En dan moet ze heel hard werken om in eigenlijk een veel te korte tijd haar opdracht op te leveren. Dat kost haar veel stress en energie. Als ik vraag waarom ze dat doet, denkt ze dat het te maken heeft met het gevoel dat ze het eigenlijk misschien niet kan en dat ze niet goed genoeg is. Ze is al een tijdje aan de slag met dit probleem en ze heeft al flinke stappen gezet, maar ze heeft het gevoel nu niet verder te komen - dit laatste stukje blijkt lastig.

Mijn coachee wil graag kijken naar de relaties in de vrouwelijke lijn van haar familie. Daar is veel verdriet en boosheid en ze heeft er behoorlijke last van, vertelt ze aan ons (coach en representanten). We gaan haarzelf (dochter), haar moeder en oma opstellen. Ik vraag de representanten om zich open te stellen voor de aanwezige energieën en als ze contact voelen hun plek in de paddock te zoeken.